Η Elizabeth Fernadez, σε άρθρο της δίνει απάντηση σε μια ερώτηση την οποία λαμβάνει συχνά από τους μαθητές της, αν μπορούμε τελικά να σταθούμε στην επιφάνεια του Δία.
Να τι ακριβώς επισημαίνει:
Όπως κατεβαίνουμε στην ατμόσφαιρα των εξωτερικών πλανητών, συμβαίνουν δύο πράγματα: Η θερμοκρασία όπως και η πίεση αυξάνεται. Ο Δίας και ο Κρόνος είναι γίγαντες αερίων που αποτελούνται κυρίως από υδρογόνο και ήλιο. Σε ένα ορισμένο βάθος, το υδρογόνο, μαζί με ίσως λίγο υγρό ήλιο, συμπιέζονται σε έναν ωκεανό. Ο ωκεανός του Δία μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος στο Ηλιακό Σύστημα, και είναι τόσο πιεσμένος που το υδρογόνο χάνει τα ηλεκτρόνιά του, μετατρέποντάς το σε υγρό μέταλλο. Καθώς κινείται, αυτός ο ωκεανός δημιουργεί στον Δία ένα μαγνητικό πεδίο 15 φορές μεγαλύτερο από το μέγεθος του Ήλιου. Πρόκειται για το μεγαλύτερο μαγνητικό πεδίο από οποιονδήποτε πλανήτη του ηλιακού συστήματος.
Εκτός από νερό και ήλιο ορισμένοι έχουν και υψηλά ποσοστά νερού και πάγου. Ορισμένοι επιστήμονες πιστεύουν ότι σε κάποιο βάθος αυτό το νερό γίνεται υγρό και μπορεί να αναμιγνύεται σε μοριακό επίπεδο με ορυκτά.
- Αυτό το υγρό μπορεί να είναι υπερθερμασμένο πάνω από το σημείο βρασμού του νερού, αλλά οι υψηλές πιέσεις στα σύννεφα από πάνω το εμποδίζουν να βράσει.
Εδώ και 200 χρόνια γνωρίζουμε για μια καταιγίδα στον Δία που ονομάζεται Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα. Η καταιγίδα εκτεινόταν περίπου 350 χιλιόμετρα προς τα κάτω στον πλανήτη. Οι ψηλότερες καταγεγραμμένες καταιγίδες στη Γη έχουν ύψος περίπου 20 χλμ.
Σε αυτά τα βάθη, η θερμοκρασία είναι πολύ υψηλή για να συμπυκνωθεί το νερό, πράγμα που σημαίνει ότι οι καταιγίδες στον Δία λειτουργούν πολύ διαφορετικά από εκείνες στη Γη.
Στη συνέχεια, υπάρχει το περίεργο εξάγωνο του Κρόνου, μια εξάπλευρη ζώνη σύννεφων πάνω από το βόρειο πόλο του, που δημιουργείται από ένα πολικό ρεύμα. Το σχήμα είναι μοναδικό στο Ηλιακό Σύστημα και μπορεί να σχηματίζεται από διαφορετικά στρώματα που περιστρέφονται με διαφορετικές ταχύτητες.
Ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας μπορεί να έχουν κάποια άλλα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, μπορεί να υπάρχουν ωκεανοί και βροχές υγρών διαμαντιών στον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Εδώ στη Γη, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι με αρκετή θερμότητα και πίεση, τα διαμάντια μπορούν να υγροποιηθούν χωρίς να γίνουν γραφίτης. Αν και δεν έχουμε παρατηρήσει άμεσα υγρά διαμάντια στον Ουρανό και τον Ποσειδώνα, η πίεση και η θερμοκρασία έχουν δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες. Οι βροχές διαμαντιών μπορεί επίσης να συμβαίνουν στον Κρόνο και τον Δία. Στον Κρόνο μπορεί να υπάρχει ένα άλλο ιδιόμορφο είδος βροχής. Ένας από τους δακτυλίους του ρίχνει υλικό πίσω στον πλανήτη και περιέχει ένα μείγμα από διοξείδιο του άνθρακα, βουτάνιο, προπάνιο, αμμωνία και νερό.
Οι ταχύτεροι άνεμοι στο ηλιακό σύστημα, εν τω μεταξύ, ανήκουν στον Ποσειδώνα και μαίνονται με ταχύτητα 2.000 χλμ. την ώρα. Αυτή η ταχύτητα μπορεί να εξηγηθεί εν μέρει από τη μεγάλη διάτμηση της ατμόσφαιρας, η οποία δημιουργείται από τις διαφορετικές ζώνες γεωγραφικού πλάτους που περιστρέφονται με τις δικές τους ταχύτητες. Επιπλέον, οι κορυφές των νεφών του Ποσειδώνα είναι ψυχρότερες από -200°C, αλλά το εσωτερικό του πλανήτη φλέγεται στους 5.100°C. Αυτή η διαφορά θερμοκρασίας συμβάλλει στους ισχυρούς ανέμους.
Πέρα από τις παράξενες βροχές, το εσωτερικό των εξωτερικών πλανητών είναι εξαιρετικά θερμό.
Στην πραγματικότητα, ο Κρόνος, ο Δίας και ο Ποσειδώνας εκπέμπουν περισσότερη θερμότητα από όση λαμβάνουν από τον Ήλιο, εν μέρει επειδή, όταν σχηματίστηκαν, οι πλανήτες ψύχονταν αργά καθώς ακτινοβολούσαν ενέργεια πίσω στο διάστημα.
Μπορούμε τελικά να σταθούμε στην επιφάνεια του Δία ή οποιουδήποτε αντίστοιχου πλανήτη. Μάλλον όχι.
