Ερευνητές πανεπιστημίων στην Αυστραλία μελέτησαν τις διακυμάνσεις φωτεινών γαλαξιών κατά τη διάρκεια της Κοσμικής Αυγής, όταν το σύμπαν ήταν ακόμα στις αρχές του.
Διαπίστωσαν λοιπόν πως εξαιτίας της επιτάχυνσης της επέκτασης του σύμπαντος, βλέπουμε αυτές τις διακυμάνσεις να λαμβάνουν χώρα πέντε φορές πιο αργά από ότι θα τις βλέπαμε αν συνέβαιναν δίπλα μας.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη απόσταση που έχουμε δει το φαινόμενο της διαστολής του χρόνου στην πράξη και λύνει αρκετά προβλήματα. Δείχνει πως τα κβάζαρ είναι αξιόπιστα για την παρατήρηση του φαινομένου μέσα από μία τεράστια έκταση χωροχρόνου, ενώ αποδεικνύεται πως συμφωνούν με το στάνταρ μοντέλο της κοσμολογίας.
Κοιτώντας πίσω στο χρόνο, όταν το σύμπαν ήταν μόλις ενός δισεκατομμυρίου ετών, βλέπουμε το χρόνο να κυλάει πέντε φορές πιο αργά. Αν βρισκόσασταν εκεί στο πρώιμο σύμπαν, ένα δευτερόλεπτο θα διαρκούσε ένα δευτερόλεπτο, αλλά από τη δική μας σκοπιά, 12 δισεκατομμύρια χρόνια στο μέλλον, ο χρόνος αυτός εμφανίζεται να διαρκεί περισσότερο.
Ενώ οι σουπερνόβες δρουν σαν μία μοναδική λάμψη φωτός, κάτι που τις κάνει πιο εύκολο να μελετηθούν, τα κβάζαρ είναι πιο περίπλοκα, σαν ένα σόου πυροτεχνημάτων. Αυτό που κάναμε με αυτήν την έρευνα είναι να αναλύσουμε τα πυροτεχνήματα, αποδεικνύοντας πως και τα κβάζαρ μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ένας δείκτης του χρόνου για το πρώιμο σύμπαν.
Οι επιστήμονες μελέτησαν 190 κβάζαρ μεταξύ 2.45 και 12.17 δισεκατομμυρίων ετών, με τα δεδομένα του μήκους κύματος να καταγράφονται στο εύρος δύο δεκαετιών. Είχαν περίπου 200 παρατηρήσεις για κάθε κβάζαρ και έτσι μπόρεσαν να αναδομήσουν με ακρίβεια τις διακυμάνσεις τους. Είδαν πως τα κβάζαρ εμφανίζονται να διακυμαίνονται σε αργή κίνηση σε σχέση με πιο κοντινά κβάζαρ.
Προηγούμενες μελέτες είχαν οδηγήσει τους επιστήμονες να αναρωτιούνται αν τα κβάζαρ είναι όντως κοσμολογικά αντικείμενα ή να αμφισβητούν ακόμα και την ιδέα του διαστελλόμενου σύμπαντος. Με τα νέα δεδομένα και την ανάλυση, μπορέσαμε να βρούμε τα μυστικά των κβάζαρ και συμπεριφέρονται όπως προέβλεψε η θεωρία σχετικότητας του Einstein.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο Nature Astronomy.
