Ο ψηφιακός εθισμός δεν αναγνωρίζεται επί του παρόντος από το NHS ή τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, οπότε πού μπορείτε να απευθυνθείτε όταν το scrolling καταλαμβάνει τη ζωή σας;
Το BBC μίλησε με τρία άτομα που συμμετέχουν σε ένα πρόγραμμα 12 βημάτων για εθισμένους στο διαδίκτυο.
“Ήταν καλύτερο από το να βγαίνεις έξω, ήταν καλύτερο από το να μιλάς στη μαμά και τον μπαμπά, ήταν καλύτερο από το να ζωγραφίζεις”.
Σε ένα μικρό δωμάτιο στο κοινοτικό κέντρο της Δυτικής Οξφόρδης, η 19χρονη Σοφία περιγράφει την καταστροφική, δεκαετή σχέση της με την τεχνολογία.
Γεννημένη σε μια φτωχογειτονιά της Ανατολικής Ασίας, η Σοφία ήρθε με τους γονείς της στο Ηνωμένο Βασίλειο όταν ήταν μικρό παιδί. Τα πρώτα της χρόνια στο Oxfordshire ήταν μοναχικά και είπε ότι οι συσκευές της ένιωθαν σαν φίλοι.
Είπε: “Η Sophia ήταν σαν φίλοι μου: “Δεν είχα μάθει ακόμα τόσο καλά αγγλικά και ήμουν μόνη και εξοστρακισμένη. Ήταν αυτό το τέλειο πράγμα, θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε χρειαζόμουν εκείνη την εποχή, θα μπορούσε να είναι παρηγοριά αν ένιωθα μοναξιά”.
Σε ηλικία 15 ετών η Sophia είπε ότι εγκατέλειψε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά οι ψυχαναγκασμοί δεν υποχώρησαν.
Με όνειρα να βγάλει την οικογένειά της από τη φτώχεια, είπε ότι άρχισε να χαζεύει επί 16 ώρες την ημέρα περιεχόμενο αυτοβοήθειας, παρακολουθώντας περισσότερα από 10.000 βίντεο που αφορούσαν τη δημιουργία χρημάτων και την αυτοβελτίωση.
“Οι σχέσεις μου είχαν διαλυθεί. Δεν έχω σχεδόν καθόλου αναμνήσεις από τα εφηβικά μου χρόνια, οι ακαδημαϊκές μου σπουδές υπέφεραν και είχα τάσεις αυτοκτονίας”, είπε.
Το 2023, η Σοφία ζήτησε βοήθεια από τους Ανώνυμους Εθισμένους στο Διαδίκτυο και την Τεχνολογία (ITAA), ένα πρόγραμμα ανάρρωσης που βασίζεται στο μοντέλο των 12 βημάτων που χρησιμοποιούν οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί.
Η ITAA, που ιδρύθηκε το 2017, αυτοαποκαλείται μια “αυτοϋποστηριζόμενη κοινότητα ατόμων”, όπου μέλη από όλο τον κόσμο βοηθούν ο ένας τον άλλον μέσω ατομικών χορηγιών, προσωπικών συναντήσεων και διαδικτυακών συναντήσεων.
Οι τύποι ψηφιακού εθισμού με τους οποίους ασχολείται περιλαμβάνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τη ροή βίντεο, τις διαδικτυακές ειδήσεις, τις ιστοσελίδες γνωριμιών, την πορνογραφία, τα τυχερά παιχνίδια, τη διαδικτυακή έρευνα.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχουν μόνο δύο προσωπικές ομάδες υποστήριξης – στο Λονδίνο και την Οξφόρδη – ενώ σύντομα θα δημιουργηθεί και μια τρίτη στο Μάντσεστερ.
Στην Οξφόρδη, η Σοφία και δύο άλλα μέλη της ITAA, η Abby και η Maggie, μοιράστηκαν πώς η χρήση του διαδικτύου επηρέασε τη ζωή τους.
Η Abby είπε ότι εθίστηκε στις υπηρεσίες streaming όταν πήγε στο πανεπιστήμιο, κάνοντας bingeing όλη μέρα και νύχτα, ξεχνώντας να φάει ή να κοιμηθεί.
“Τα πιάτα συσσωρεύονταν για βδομάδες και βδομάδες”, είπε.
Η Maggie είπε ότι το διαδίκτυο ήταν το “ναρκωτικό της επιλογής της” και ότι το άγχος μιας νέας δουλειάς την οδήγησε σε όλο και μεγαλύτερες και μεγαλύτερες κραιπάλες με περιεχόμενο βίντεο.
“Ξαφνικά δεν εμφανίστηκα στη δουλειά μια μέρα, ντύθηκα για τη δουλειά και απλά ξαναγύρισα στο κρεβάτι και άρχισα να βλέπω YouTube. Με σόκαρε πραγματικά, πραγματικά με σόκαρε”.
Ορκίστηκε στον προϊστάμενό της ότι δεν θα ξανασυμβεί, αλλά την επόμενη εβδομάδα έφαγε για τέσσερις ημέρες και τελικά έχασε τη δουλειά της.
Στα βάθη των διαδικτυακών τους εξάρσεων, και οι τρεις έψαχναν για βοήθεια, αλλά οι γενικοί γιατροί, οι υπηρεσίες ψυχικής υγείας, τα μαθήματα για το άγχος και η έρευνα στο διαδίκτυο για τον εθισμό δεν έκαναν πολλά για να ελέγξουν τους καταναγκασμούς.
Σε μια πράξη απελπισίας, η Maggie είπε ότι εμφανίστηκε σε μια συνάντηση των Ανώνυμων Ναρκομανών.
Η ίδια είπε: “Η γυναίκα μου είναι η μόνη που μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο: “Ξαφνικά βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με ανθρώπους που, ξέρετε, αν απλά αντικαταστήσω τη λέξη ναρκωτικά με τη λέξη YouTube ήταν ακριβώς η ίδια ιστορία”.
Ο John McAlaney, καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Bournemouth, δήλωσε στο BBC ότι η ιδέα του εθισμού στο διαδίκτυο “είναι σχεδόν τόσο παλιά όσο και το ίδιο το διαδίκτυο”, αλλά είπε ότι δεν υπάρχει ένας “καθολικός, συμφωνημένος ορισμός”.
“Προς το παρόν στο Ηνωμένο Βασίλειο θα ήταν δύσκολο να δοθεί σε κάποιους μια πολύ ακριβής διάγνωση οποιουδήποτε συγκεκριμένου είδους ψηφιακού εθισμού, αλλά οι περισσότεροι γιατροί, ψυχολόγοι και ψυχίατροι θα αναγνώριζαν ότι κάποιος έχει κάποιο πρόβλημα”, είπε.
Οι ψηφιακοί εθισμοί δεν αναγνωρίζονται από το NHS ή τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), σε αντίθεση με τις διαταραχές παιχνιδιών, οι οποίες αναγνωρίστηκαν επίσημα από το 2022.
