Στο γαλαξία NGC 7392, 137 εκατομμύρια έτη φωτός από εμάς, μία μαύρη τρύπα κατάπιε ένα άστρο. Το γεγονός είναι ιδιαίτερα σημαντικό επειδή ήταν η κοντινότερη ματιά μας σε αυτό το φαινόμενο και οι αστρονόμοι κατάφεραν να το καταγράψουν. Μάλιστα, αντί να καταγραφεί στο ορατό φάσμα ή σε ακτίνες Χ, το γεγονός το οποίο ονομάστηκε WTP14adbjsh το είδαμε ως μία πολύ φωτεινή υπέρυθρη έκλαμψη.
Γεγονός που υποδεικνύει πως μπορεί να υπάρχουν πολλά ακόμα παρόμοια περιστατικά που τα χάνουμε, απλά επειδή δεν ψάχνουμε στο σωστό κομμάτι του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος.
Η εύρεση αυτού του γεγονότος σημαίνει πως στατιστικά, πρέπει να υπάρχει ένας πολύ μεγαλύτερος αριθμός αυτών των γεγονότων για τα οποία είναι “τυφλές” οι παραδοσιακές μέθοδοι. Επομένως πρέπει να προσπαθήσουμε να τις βρούμε στο υπέρυθρο φάσμα αν θέλουμε να έχουμε μία πλήρη εικόνα των μαύρων τρυπών και των γαλαξιών που τις φιλοξενούν. – Χρήστος Παναγιώτου, αστροφυσικός MIT
Η ιδιότητα των μαύρων τρυπών να δημιουργούν μία βαρυτική παγίδα από την οποία ούτε το φως δεν μπορεί να ξεφύγει, τις καθιστά εξαιρετικά δύσκολες στον εντοπισμό από εξοπλισμό ο οποίος βασίζεται στο φως.
Ωστόσο οι μαύρες τρύπες που έλκουν υλικά, δημιουργούν βίαιες διεργασίες παράγοντας τεράστιες ποσότητες φωτός. Οποιοδήποτε άστρο πλησιάσει πολύ κοντά θα διαλυθεί από τις βαρυτικές δυνάμεις πριν το καταπιεί για πάντα η μαύρη τρύπα. Μπορούμε να δούμε αυτήν την “κραυγή” του φωτός από το άστρο ενώ διαλύεται, συνήθως με ακτίνες Χ και σε οπτικό φάσμα.
Ωστόσο το WTP14adbjsh δεν ανιχνεύθηκε από τα τηλεσκόπιά μας και ο Παναγιώτου μαζί με τους συναδέλφους του, το εντόπισαν από τα αρχειοθετημένα δεδομένα που κατέγραψε το διαστημικό σκάφος NEOWISE μεταξύ 2014 και 2015 στο υπέρυθρο φάσμα.
Βλέπαμε πως στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα. Έπειτα ξαφνικά, στα τέλη του 2014, η πηγή έγινε φωτεινότερη και μέχρι το 2015 είχε φτάσει στο απόγειο της φωτεινότητάς του πριν αρχίσει να ελαττώνεται ξανά.
- Συγκρίνοντας άλλα δεδομένα από αυτήν την περιοχή του ουρανού στην ίδια περίοδο, είδαν πως το WTP14adbjsh δεν ήταν ορατό σε άλλα μήκη κύματος. Οι επιστήμονες θεωρούν πιθανό πως το νέφος σκόνης που περιέχει ο συγκεκριμένος γαλαξίας δεν επέτρεψε στις ακτίνες Χ και στο ορατό φως να το διαπεράσουν.
Ωστόσο το υπέρυθρο φως με το μεγαλύτερο μήκος κύματός του, δε διασπάται από τα σωματίδια της σκόνης όπως το φως με μικρότερα μήκη κύματος και μπορεί να ταξιδέψει σε ευθεία γραμμή χωρίς ενοχλήσεις.
Το γεγονός πως οι οπτικές και με ακτίνες Χ έρευνες έχασαν αυτό το φωτεινό TDE (Tidal Disruption Event) στη δική μας αυλή είναι πολύ διαφωτιστικό και δείχνει πως αυτές οι έρευνες μάς δίνουν μόνο μία μερική ματιά στο συνολικό πληθυσμό των TDEs. Χρησιμοποιώντας υπέρυθρες έρευνες για να πιάσουμε τη σκονισμένη ηχώ κρυμμένων TDEs, μας έδειξε πως υπάρχει ήδη ένας πληθυσμός TDEs σε γαλαξίες στους οποίους σχηματίζονται ακόμα άστρα και έχουν αστρική σκόνη, τους οποίους χάνουμε.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο The Astrophysical Journal Letters.
