Η ζωή του ανθρώπου επεκτείνεται αργά και σταθερά κατά τη διάρκεια της ιστορίας του, καθώς βλέπουμε βελτιώσεις στον τρόπο ζωής και στην ιατρική. Από τα αρχαία χρόνια έχει σχεδόν διπλασιαστεί, καθώς σήμερα ο μέσος όρος ζωής κυμαίνεται περίπου στα 80 έτη. Το μέγιστο που έχει καταγραφεί για τη ζωή κάποιου μέχρι σήμερα, είναι τα 122 έτη.
Όσο μεγαλώνουμε, το σώμα μας γίνεται ολοένα και πιο αδύναμο για να αναστρέψει τη φθορά, καθώς η γήρανση είναι μέρος των κυττάρων μας και του DNA. Οι ιστοί χάνουν σταδιακά την ικανότητα να θεραπευτούν, οδηγώντας σε δυσλειτουργίες και ασθένειες. Μία έρευνα είχε προτείνει πως ο χρόνος αποθεραπείας του σώματος διπλασιάζεται κάθε 15 χρόνια. Για αυτό το λόγο μία μελανιά που θα επουλωνόταν σε μία εβδομάδα στα 40, χρειάζεται δύο εβδομάδες στα 55. Το σώμα στο τέλος χάνει την ανθεκτικότητά του και οποιαδήποτε βλάβη σε ιστούς και κόκκαλα παραμένει. Όταν οι δυσλειτουργίες του σώματος συσσωρευθούν, πεθαίνουμε.
- Μία πρόσφατη έρευνα η οποία συμπεριέλαβε πάνω από μισό εκατομμύριο ανθρώπους σε ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο, κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο άνθρωπος χάνει όλη την ανθεκτικότητά του κάποια στιγμή μεταξύ της ηλικίας των 120-150 ετών. Έτσι, έρχεται το μεγάλο ερώτημα.
Αν μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να επιβραδύνουμε αυτή τη φθορά ή ακόμα και να την αποτρέψουμε, θα μπορούσαμε να αφαιρέσουμε αυτό το φυσικό όριο;
Για αυτό πρέπει να δούμε την κυτταρική γήρανση, το σημείο δηλαδή όπου ένα κύτταρο σταματάει να αναπαράγεται αλλά δεν πεθαίνει. Μερικά από αυτά τα κύτταρα μετατρέπονται σε καταστροφικά “ζόμπι”, κινούμενα στον οργανισμό μας απελευθερώνοντας χημικά που βλάπτουν τα υγιή κύτταρα, συμπεριλαμβανομένων των βλαστοκυττάρων, των κυττάρων δηλαδή που αντικαθιστούν τον προβληματικό ιστό.
Στην ηλικία των 60 ετών, το ανοσοποιητικό σύστημα δυσκολεύεται να εξουδετερώσει αυτά τα κύτταρα, τα οποία ξεκινούν να συσσωρεύονται στον οργανισμό. Ο λόγος δημιουργίας αυτών των κυττάρων είναι το DNA και συγκεκριμένα τα τελομερή. Τα τελομερή είναι τα προστατευτικά “καπάκια” του DNA και καθώς μεγαλώνουμε, τα μόρια που τα αποτελούν εξαφανίζονται, οδηγώντας σε σμίκρυνση των τελομερών, αφήνοντας το DNA εκτεθειμένο στη ζημιά που προκαλείται από τη γήρανση.
Όταν γεννιόμαστε, τα τελομερή σε ορισμένα κύτταρα του ανοσοποιητικού κυμαίνονται μεταξύ 7.000 και 11.600 βάσεων. Όταν αυτός ο αριθμός φτάσει τις 5.000, είμαστε κοντά στο θάνατο. Ωστόσο έρευνες έχουν βρει πως άνθρωποι που ξεπερνούν τα 100 έτη, σημειώνουν αύξηση των τελομερών και όχι μείωση.
Μέσα σε όλα, σημαντικό ρόλο στη γήρανση παίζει και η οξείδωση των κυττάρων, καθώς και οι ελεύθερες ρίζες. Όπως καταλαβαίνετε, το παζλ της γήρανσης δεν έχει μία απλή λύση. Κανένας μηχανισμός γήρανσης δεν είναι πιο σημαντικός από τους άλλους.
Για αυτό το λόγο, η έρευνα πάνω στη γήρανση πρέπει να επικεντρωθεί σε όλους τους τομείς, με τελικό στόχο να μείνουμε ζωντανοί για όσο περισσότερο μπορούμε…
