Η ιστορία του Adam Neumann και της άνοδου και πτώσης της WeWork μοιάζει περισσότερο με μία παραβολή παρά με μια επιχειρηματική ιστορία.
Ένα παραμύθι με τεράστιο εγωισμό, υψηλόφρονα φιλοδοξία και έναν εύπιστο κοινό.
Ο Adam Neumann ήταν ο ψηλός, όμορφος, ξυπόλητος, λάτρης της τεκίλας, καπνιστής μαριχουάνας σβένγκαλης που έκλεινε ράπ σταρ για το γραφείο του πάρτι, είχε φιλοδοξίες να ζήσει αιώνια, να γίνει ο πρώτος τρισεκατομμυριούχος του κόσμου και να επεκτείνει την εταιρεία του στον Άρη.
Αυτό μοιάζει μακριά από την ταπεινή πραγματικότητα, καθώς η εταιρεία που έγινε ο μεγαλύτερος ενοικιαστής γραφειακών χώρων στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο υποβάλλει αίτηση προστασίας από την πτώχευση από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες που κάποτε τη λάτρευαν.
Όλα ξεκίνησαν με ένα σταθερό, αποδεδειγμένο ιδεώδες που είχε προσαρμοστεί απόλυτα στην εποχή του.
Ένας χώρος εργασίας για όσους ήθελαν περισσότερα από έναν καφέ, αλλά λιγότερα από ένα γραφείο δεν ήταν μια νέα ιδέα. Η Regus (τώρα IWG) ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Αλλά όταν ιδρύθηκε η WeWork το 2010, οι συνθήκες ήταν ιδανικές.
Τα εμπορικά κτίρια είχαν αδειάσει λόγω της οικονομικής κρίσης, είχαν καταρρεύσει ακόμη και οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Οι ιδιοκτήτες ήταν απελπισμένοι.
Υπήρχε ένας στρατός απολυμένων εργαζομένων που προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να ξαναχτίσουν τις καριέρες τους και χάρη στην κινητή τεχνολογία μπορούσαν να εργαστούν οπουδήποτε.
Οι εξαιρετικά χαμηλές επιτόκιες σήμαιναν ότι μπορούσατε να δανειστείτε για να χρηματοδοτήσετε την ανάπτυξη σε χαμηλό κόστος.
Και οι επενδυτές με FOMO – φόβο της απώλειας – ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν σχεδόν τα πάντα μπας και χάσουν το επόμενο Amazon, Google ή Facebook.
Ρίχνοντας λίγη διασκέδαση στο μείγμα – προσφέροντας δωρεάν μπύρα και παίζοντας μουσική για ένα νεότερο κοινό που αγκαλιάζει νέες και ασαφείς γραμμές μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής – είχαμε τον τύπο εταιρείας που, για τους θαυμαστές της, έδινε την αίσθηση ενός κινήματος περισσότερο από εκείνη της επιχείρησης.
Στην καρδιά όλων αυτών βρισκόταν ο Neumann. Έφτασε στη Νέα Υόρκη το 2001, μετά από μια παιδική ηλικία σε έναν κιβουτς στο Ισραήλ. Πήγε στη σχολή διοίκησης επιχειρήσεων και, ενώ βρισκόταν εκεί, είχε αρκετές φωτεινές ιδέες, συμπεριλαμβανομένων μιας γυναικείας παπούτσι με αναδιπλούμενη φτέρνα και μιας εταιρείας που έφτιαχνε παντελόνια για μωρά με προστατευτικά επίγονα.
Αλλά το 2008, για να εξοικονομήσει κόστη, ενοίκισε το μισό από τον χώρο του γραφείου του σε κάποιον άλλο και στη συνέχεια, μαζί με ένα φίλο, πείθουν τον ιδιοκτήτη να τους επιτρέψει να μοιράσουν μερικούς ορόφους ενός άδειου κτιρίου και να τους ενοικιάσουν. Αυτή η επιχείρηση ονομαζόταν Greendesk – προσέφερε δωρεάν φέρετρο καφέ και γιόρταζε την κοινοτική ζωή στο στυλ κιβούτς.
Νεαροί, μοντέρνοι ελεύθεροι επαγγελματίες έσπευσαν και ο Neumann συνειδητοποίησε ότι είχε ανακαλύψει κάτι.
Παίρνοντας μια σελίδα από τον κανόνα του Jeff Bezos, η εταιρεία μεγαλώνει γρήγορα με τη βοήθεια ενός φιλικού αναπτυξιακού κτηματομεσίτη που επενδύει 15 εκατομμύρια δολάρια (£12 εκατομμύρια) για μια ποσοστό 33%. Αλλάζει το όνομα σε WeWork και η μπάλα κυλά.
Οι επενδυτές επενδύουν, συμπεριλαμβανομένου ενός από τους μεγαλύτερους τεχνολογικούς επενδυτές του κόσμου, την Softbank, αυξάνοντας την αξία στα 47 δισ. δολάρια (£38 δισ. λίρες) τα επόμενα επτά χρόνια.
Ο Neumann εντυπωσίασε το κοινό και τους επενδυτές με το όραμά του. Συνεχίζει να διευρύνεται σε περισσότερες από 20 χώρες, αγοράζει ένα ιδιωτικό τζετ gulfstream, προσλαμβάνει τον P Diddy για το πάρτι στο γραφείο. Αλλά η εταιρεία έχανε 200.000 λίρες την ώρα.
Παρόλο που πολλοί αναφέρουν την πανδημία και την πρόσφατη αύξηση των επιτοκίων ως τους λόγους για τους οποίους η WeWork κατέρρευσε, η αρχή της πτώσης της ήταν πολύ πριν από οποιονδήποτε από αυτούς.
Οι άνθρωποι άρχισαν να θέτουν αμήχανα ερωτήματα γιατί μια εταιρεία που υποκαθιστά χώρο γραφείου εκτιμήθηκε σαν μια τεχνολογική εταιρεία.
Το 2017, το Wall Street Journal είπε ότι η εταιρεία ήταν “τροφοδοτούμενη από την Silicon Valley μαγική σκόνη”.
Η WeWork παίζει ουσιαστικά ένα παιχνίδι που έχει αποδειχθεί επικίνδυνο ξανά και ξανά.
Αγοράζοντας μακροχρόνια και πωλώντας σύντομα. Αυτό σήμαινε την αγορά μεγάλων συμβάσεων μακροχρόνιας μίσθωσης γραφείων σε προνομιακές τοποθεσίες και την ελπίδα ότι θα βρείτε αρκετούς σύντομους ενοικιαστές για να καλύψετε τα δικά σας έξοδα, συμπεριλαμβανομένου ενός κέρδους.
Αλλά είναι πιθανότατα μόνο όταν ο Neumann αποφασίζει να πουλήσει μετοχές σε μια δημόσια προσφορά για την αρχή του τέλους. Τα έγγραφα που κατατέθηκαν στις αρχές αποκάλυψαν μεγαλύτερες απώλειες από ό,τι σκεφτόταν και μια παράξενη σχέση μεταξύ της οικονομικής κατάστασης της εταιρείας και της δικής του.
Η δημόσια προσφορά μετοχών αποτύχει. Η αξία της WeWork μειώνεται κατά 40 δισεκατομμύρια δολάρια (£38 δισεκατομμύρια) μέσα σε λίγους μήνες και ο Neumann παραιτείται από τη θέση του διευθυντή λίγο αργότερα. Έξι μήνες αργότερα, έρχεται το Covid και το τοπίο της κοινής εργασίας αλλάζει δραματικά.
Ο Neumann τελικά κατόρθωσε να αποσπάσει αρκετά καλά τα χρηματοδοτικά του μέσα από εκείνα της εταιρείας που ίδρυσε. Η WeWork έχει περίπου αξία 50 εκατομμύρια δολάρια – περίπου χίλιο το χίλιο της ακμαίας αξίας της. Ο ίδιος ο Neumann αποχώρησε με πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια – περισσότερες από 20 φορές από ό,τι αξίζει προς το παρόν η εταιρεία.
Αυτός ο παλικάρι που μάγεψε μερικούς από τους μεγαλύτερους και, όπως υποτίθεται, έξυπνους επενδυτές του κόσμου, έχει κάνει το επόμενο βήμα. Έχει επενδύσεις σε δεκάδες εταιρείες και πρόσφατα ασφάλισε υποστήριξη 350 εκατομμυρίων δολαρίων από μια άλλη μεγάλη εταιρεία, την εταιρεία κεφαλαιοποίησης risk firm Andreessen Horowitz.
