Όλοι έχουμε βιώσει αυτό το διακριτικό άρωμα μπαίνοντας σε έναν χώρο πισίνας – Το αδιαμφισβήτητο άρωμα που έχουμε συνδέσει με το χλώριο.
Ωστόσο, είναι καιρός να καταρριφθεί αυτή η παρανόηση και να αποκαλυφθεί η αληθινή πηγή της μυρωδιάς που συχνά διαποτίζει τον αέρα δίπλα στην πισίνα.
Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, αυτή η μυρωδιά “χλωρίου” δεν αποδίδεται αποκλειστικά στο ίδιο το καθαριστικό αλλά, μάλλον, είναι αποτέλεσμα ενώσεων γνωστών ως “χλωραμίνες”.
Η όχι και τόσο μυρωδιά χλωρίου
Το χλώριο, η χημική ουσία που φημίζεται για τις απολυμαντικές του ιδιότητες, δεν εκπέμπει εγγενώς τη γνωστή «οσμή πισίνας» που μας υποδέχεται συχνά όταν επισκεπτόμαστε υδάτινες εγκαταστάσεις. Αν και το χλωριωμένο νερό μπορεί να έχει ένα ήπιο χημικό άρωμα που διακρίνεται σε πισίνες με ανεπαρκή αερισμό, οι πραγματικοί ένοχοι πίσω από την έντονη μυρωδιά είναι οι χλωραμίνες.
- Αυτές οι ενώσεις παράγονται όταν το χλώριο αντιδρά με την αμμωνία, μια ουσία που προέρχεται από τον ιδρώτα, τα έλαια σώματος, ακόμη και τα ούρα των χρηστών πισίνας.
Αποκαλύφθηκαν οι χλωραμίνες
Η διαδικασία σχηματισμού χλωραμίνης περιλαμβάνει την αντικατάσταση ενός, δύο ή τριών ιόντων υδρογόνου στην αμμωνία με άτομα χλωρίου, δίνοντας μονοχλωραμίνη, διχλωραμίνη και τριχλωραμίνη, αντίστοιχα. Ενώ η μονοχλωραμίνη βρίσκει μερικές φορές σκοπό ως απολυμαντικό πισίνας, είναι τα δύο τελευταία που συμβάλλουν στην κοινώς αποκαλούμενη “οσμή χλωρίου”, όπως επιβεβαιώθηκε από το Αμερικανικό Συμβούλιο Χημείας.
Αποκωδικοποίηση της μυρωδιάς
Περιέργως, η ένταση της μυρωδιάς της πισίνας μπορεί να χρησιμεύσει ως δείκτης της περιεκτικότητάς της σε χλωραμίνη. Παραδόξως, μια έντονη χημική μυρωδιά σημαίνει χαμηλότερα επίπεδα ελεύθερου χλωρίου μέσα στην πισίνα. Αυτή η αποκάλυψη οδηγεί σε μια κρίσιμη σύσταση από το Συμβούλιο Ποιότητας & Υγείας του Νερού: εάν συναντήσετε μια έντονη χημική μυρωδιά μέσα και γύρω από τον χώρο της πισίνας, καλό είναι να αποφύγετε την είσοδο στο νερό.
Επιπλέον, το Συμβούλιο διευκρινίζει ένα αποθαρρυντικό γεγονός: όσο περισσότερες χλωραμίνες παράγονται μέσω του χημικού συνδυασμού χλωρίου και μολυσματικών ουσιών όπως τα ούρα, τόσο λιγότερο χλώριο είναι διαθέσιμο για την καταπολέμηση των μικροβίων που προκαλούν ασθένειες. Αυτή η ανεπάρκεια στην ικανότητα καταπολέμησης των μικροβίων του χλωρίου εκθέτει τους κολυμβητές σε πιθανούς κινδύνους για την υγεία, όπως η διάρροια, το αυτί του κολυμβητή και οι λοιμώξεις του δέρματος.
Ποσοτικοποίηση των αόρατων συντελεστών
Ο όγκος του ιδρώτα, των ελαίων και των ούρων που βρίσκουν το δρόμο τους στις πισίνες είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθεί με ακρίβεια. Ωστόσο, μια ομάδα χημικών από το Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα ανέλαβε μια συναρπαστική προσέγγιση για την εκτίμηση των επιπέδων των ούρων.
Αναλύοντας τα τεχνητά γλυκαντικά που απεκκρίνονται μέσω των ούρων, οι ερευνητές υποστήριξαν ότι μια πισίνα εμπορικού μεγέθους που περιέχει περίπου 832.700 λίτρα (220.000 γαλόνια) περιέχει περίπου 75,7 λίτρα (20 γαλόνια) ούρων.
Η εφαρμογή της ίδιας λογικής σε μια τυπική οικιακή πισίνα, υποθέτοντας παρόμοια τάση για ανακούφιση στο νερό, μεταφράζεται σε περίπου 7,6 λίτρα (2 γαλόνια) ούρων ανά πισίνα. Αυτή η αποκάλυψη ρίχνει φως στην προέλευση της διάχυτης μυρωδιάς «χλωρίου» που έχουμε συνδέσει με τις πισίνες.
Συμπέρασμα: Μια Σαφέστερη Κατανόηση Κάτω από την Επιφάνεια
Την επόμενη φορά που θα σας υποδεχτεί το φαινομενικά γνωστό άρωμα του χλωρίου σε μια πισίνα, αφιερώστε λίγο χρόνο για να αναθεωρήσετε την πραγματική του πηγή.
Η χαρακτηριστική μυρωδιά δεν είναι άμεσο αποτέλεσμα του ίδιου του χλωρίου, αλλά είναι μάλλον ένδειξη χλωραμινών, ενώσεων που σχηματίζονται από την αλληλεπίδραση χλωρίου και αμμωνίας από τα σωματικά υγρά. Κατανοώντας τον ρόλο των χλωραμινών και τις επιπτώσεις της παρουσίας τους, οι κολυμβητές μπορούν να λάβουν τεκμηριωμένες αποφάσεις σχετικά με τις εμπειρίες τους στην πισίνα και να βοηθήσουν στη διατήρηση ενός υγιέστερου υδάτινου περιβάλλοντος για όλους.
