Στις 27 Οκτωβρίου, το Υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι θέλει να δημιουργήσει μια νέα παραλλαγή της πυρηνικής βόμβας βαρύτητας B61. Αυτή θα είναι η B61-13, η 13η παραλλαγή της σχεδίασης της βόμβας, και όπως όλα τα σύγχρονα πυρηνικά όπλα, αντιπροσωπεύει την ανασκευή ενός παλαιότερου πυρηνικού κεφαλής, αντί για μια εντελώς νέα κατασκευή. Ως πυρηνική βόμβα βαρύτητας, η B61-13 θα σχεδιαστεί για απελευθέρωση από μαχητικό ή βομβαρδιστικό, προκαλώντας έναν θερμοπυρηνικό όλεθρο και ένα πλήγμα από ατομική σκόνη που είναι καταστροφικό για τον πολίτη ή στρατιωτικό στην περιοχή που επηρεάζεται.
Οι πυρηνικές βόμβες αποτελούν μια τεχνολογία που χρησιμοποιείται εδώ και σχεδόν 80 χρόνια, και οι θερμοπυρηνικές βόμβες, που χρησιμοποιούν την πυρηνική αντίδραση σχάσης μιας ατομικής κεφαλής για να προκαλέσουν μια εκρηκτική πυρηνική αντίδραση σύντηξης, δεν είναι πολύ νεότερες. Η σχεδίαση της πρώτης παραλλαγής της B61 ξεκίνησε το 1963, πράγμα που σημαίνει ότι η τελευταία παραλλαγή συνεχίζει όχι μόνο μια 78ετή κληρονομιά πυρηνικών βομβών βαρύτητας, αλλά και μια μακρά κληρονομιά αυτού του συγκεκριμένου προτύπου βόμβας βαρύτητας. (Μια βόμβα βαρύτητας, εξάλλου, είναι μια βόμβα που πέφτει πάνω στο στόχο της, κατεβαίνοντας προς αυτόν, περιστασιακά όμως, χωρίς να ελέγχεται καθώς πέφτει.)
Από αυτές τις παραλλαγές της B61, πέντε παραμένουν σε υπηρεσία σήμερα (η B61-3, B61-4, B61-7, B61-11 και B61-12), με τη B61-13 να προορίζεται για να αντικαταστήσει το υφιστάμενο απόθεμα των B61-7.
Ορισμένες από τις πυρηνικές βόμβες B61 μπορούν να μεταφέρονται από μαχητικά αεροσκάφη, όπως τα F-15E και τα F-16. Ωστόσο, η B61-7 και, πιθανότατα, η αντικαταστάτρια της, η B61-13, προορίζεται αποκλειστικά για βομβαρδιστικά με πυρηνικές δυνατότητες, πράγμα που σημαίνει ότι η B61-13 θα μεταφέρεται πιθανώς από το βομβαρδιστικό stealth B-21 Raider και ενδεχομένως από το βομβαρδιστικό stealth B-2 Spirit, αν και και τα δύο βρίσκονται σε υπηρεσία ταυτόχρονα. (Το εμβληματικό B-52 δεν μεταφέρει πλέον βόμβες βαρύτητας, εν μέρει επειδή σύγχρονα πυραυλικά αντιαεροπορικά πυραυλάκια κάνουν το αξιόπλοο βομβαρδιστικό πολύ ευάλωτο στην περίπτωση που βρίσκεται εντός βομβαρδιστικής εμβέλειας. Αντί για αυτό, τα B-52 μπορούν να μεταφέρουν υπάρχοντες και μελλοντικούς αεροπορικούς πυραυλικούς πυραύλους που εκτοξεύονται από τον αέρα.)
Η B61-13 προορίζεται να έχει την ίδια ενέργεια με τη B61-7, αλλά με τις σύγχρονες λειτουργίες ασφάλειας, ασφάλειας και ακρίβειας που είναι κοινές στη σειρά B61-12 που βρίσκεται στην παραγωγή. Αυτό περιλαμβάνει το αδρανές σύστημα καθοδήγησης της B61-12, για μεγαλύτερη ακρίβεια, αν και υπάρχει μόνο ένα όριο στη συγκεκριμένη ακρίβεια όταν πρόκειται για την καθοδήγηση μιας βόμβας που θα παράγει εκρήξεις στις δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες τόνους TNT.
“Η B61-13 αποτελεί ένα λογικό βήμα για τη διαχείριση των προκλήσεων ενός δυναμικού περιβάλλοντος ασφαλείας”, δήλωσε ο Υπουργός Αμυνας για τον Διαστημικό Πολιτικής John Plumb σε ανακοίνωση. “Αν και μας παρέχει πρόσθετη ευελιξία, η παραγωγή της B61-13 δεν θα αυξήσει τον συνολικό αριθμό των όπλων στον πυρηνικό μας αποθέματος.”
Ο πιο συνοπτικός τρόπος για να περιγραφεί μια πυρηνική βόμβα είναι με βάση την ενέργειά της, δηλαδή το ισοδύναμο TNT της εκρηκτικής δύναμης που θα απελευθερωθεί κατά την διακρατική της. Οι παραλλαγές B61-3, -4, -7 και -12 έχουν δυνατότητα επιλογής της ενέργειάς τους, δηλαδή της ενδεχόμενης εκρηκτικής δύναμης, πριν τη χρήση της βόμβας, κατά την φόρτωσή της στο αεροσκάφος. Για τις B61-3, -4 και -12, αυτή η ενέργεια μπορεί να είναι τόσο χαμηλή όσο 0,3 τόνοι TNT, δηλαδή ένα κλάσμα της εκρηκτικής δύναμης των βομβών που χρησιμοποίησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Χιροσίμα (Little Boy, 15 κιλοτόνοι) και το Ναγκασάκι (Fat Man, 20 κιλοτόνοι) τον Αύγουστο του 1945. Η μέγιστη ενέργεια της B61-4 και της B61-12 είναι 50 κιλοτόνοι, καθιστώντας κάθε βόμβα που ρυθμίζεται μεγαλύτερη σε εκρηκτική δύναμη από τα δύο μοναδικά πυρηνικά όπλα που χρησιμοποιήθηκαν ποτέ στον πόλεμο.
Το B61-12 είχε ήδη σχεδιαστεί για να ενοποιήσει τις τέσσερις παραλλαγές του B61 σε ένα ενιαίο αναβαθμισμένο σχέδιο, αντικαθιστώντας τα B61-3, -4, -7 και -10. Το B61-7 έχει ενέργεια από 10 κιλοτόνους έως 360 κιλοτόνους, και το B61-10 έχει ενέργεια από 0,3 τόνους έως 80 κιλοτόνους. Αντικαθιστώντας όλα αυτά τα όπλα με το B61-12, η μέγιστη ενέργεια αυτών των συγκεκριμένων βομβών βαρύτητας θα ανέρχεται σε 50 κιλοτόνους. Το B61-13 θα έχει ενέργεια από 10 κιλοτόνους έως 360 κιλοτόνους.
Οι ενέργειες είναι ένας αφηρημένος τρόπος να μιλάμε για τις επιπτώσεις της θερμότητας, της πίεσης και της ραδιενέργειας σε πόλεις και ανθρώπους. Το NUKEMAP, του ιστορικού τεχνολογίας Alex Wellerstein, προσφέρει εισαγωγή στο πώς θα εξελιχθούν τέτοιες εκρήξεις στην πραγματική ζωή. Ένας πυρηνικός πολεμικός ύστερος 50 κιλοτόνων που θα εξερράγη στο κάτω Μανχάταν θα σκότωνε περίπου 273.000 άτομα, θα τραυμάτιζε περίπου 471.000 περισσότερα και θα εξέπεμπε ακτινοβολία όλο τον δρόμο μέχρι το Χάρτφορντ του Κονέκτικατ. Ένας πυρηνικός πολεμικός ύστερος 360 κιλοτόνων, στην ίδια τοποθεσία, θα σκότωνε περίπου 778.000 άτομα, θα τραυμάτιζε περίπου 1.045.000, και θα εξέπεμπε ακτινοβολία σχεδόν μέχρι το Λόγκγουελ της Μασαχουσέτης.
Αν και οι πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών δεν θα είναι φυσικός στόχος των πυρηνικών βομβών των Ηνωμένων Πολιτειών – και αν χτυπηθούν από πυρηνικό όπλο, πιθανόν θα γινόταν μέσω μεσουρανητικού πυραύλου μεταποίησης – είναι ένα χρήσιμο πλαίσιο για την κατανόηση του πώς τα όπλα, όπως έχουν σχεδιαστεί, θα λειτουργούσαν. “Το B61-13 θα ενισχύσει την αποτροπή των αντιπάλων και τη διασφάλιση των συμμάχων και των εταίρων μας παρέχοντας στον Πρόεδρο επιπλέον επιλογές κατά ορισμένων σκληρών και μεγάλης εμβέλειας στρατιωτικών στόχων”, δηλώνει ένα φυλλάδιο που κοινοποιήθηκε ως μέρος της ανακοίνωσης του B61-13. Το φυλλάδιο αναφέρει επίσης ότι η ανάπτυξη του B61-13 βρίσκεται “εν αναμονή κογκρεσιοναλ αυθεντικοποίησης και προσανατολισμού”.
Το φυλλάδιο και η ανακοίνωση επισημαίνουν ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος απειλούντας αυτή την ανάπτυξη. Είναι, αντίθετα, μια πολιτική επιλογή που αναλήφθηκε από τη διοίκηση Biden. Γράφοντας για τον Σύνδεσμο Αμερικανικών Επιστημόνων, ο Hans Kristensen και ο Matt Korda υποστηρίζουν ότι το B61-13 ανακοινώνεται ως ένας τρόπος να αντικατασταθεί η τεράστια βαρυτική βόμβα B83-1 (1.200 κιλοτόνων) με ένα μεγαλύτερο όπλο από το B61-12, αλλά όχι τόσο ισχυρό όσο το B83-1.
“Η στρατική επιτελεία δεν χρειάζεται μια επιπλέον, ισχυρότερη βαρυτική βόμβα”, γράφουν οι Kristensen και Korda. “Στην πραγματικότητα, οι αξιωματούχοι της Πολεμικής Αεροπορίας λένε ιδιωτικά ότι η στρατιωτική αποστολή των πυρηνικών βομβών βαρύτητας χάνει σημασία λόγω του κινδύνου του να θέσει σε κίνδυνο τους βομβαρδιστές και τους πιλότους τους πάνω από καλά προστατευμένους στόχους – ιδίως καθώς οι μακρόβιοι πυραυλοί γίνονται πιο ικανοί”.
Προς το παρόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να παραδώσουν πυρηνικές κεφαλές μέσω διαφόρων μέσων: πυραυλών που εκτοξεύονται από υποβρύχια, διαπρηνηκόντινενταλ μπαλιστικά πυραυλία που εκτοξεύονται από άνοιξη και πυρηνικών βομβών ή πυραυλίων που εκτοξεύονται από αεροπλάνα. Σε συνδυασμό, αυτά τα υποβρύχια, αυτοί οι πυρηνικοί πύραυλοι και αυτά τα αεροσκάφη αποτελούν το “πυρηνικό τρίγωνο”, ένα σχέδιο του Ψυχρού Πολέμου που διανέμει τον κίνδυνο και την ευθύνη της πυρηνικής εκτέλεσης σε ένα εύρος μέσων, εξασφαλίζοντας ότι στην εκδήλωση του χειρότερου πολέμου που έχει δει ποτέ η ανθρωπότητα, τουλάχιστον κάποια πυρηνικά όπλα θα μπορούσαν να εκτοξευθούν και να μοιραστούν τη δυστυχία σε ανταπόδοση. Η αποτροπή, ή η στρατηγική έννοια των ένοπλων δυνάμεων με πύρηνες κεφαλές να αποφεύγουν τον πόλεμο λόγω του φόβου της πυρηνικής αντεπίθεσης, εξαρτάται επίσης από την απειλή της επιβίωσης κάποιων εκπληκτικών πρώτων πυρηνικών χτυπημάτων.
Είναι ακριβώς επειδή το μέγεθος και η ισχύ των πυρηνικών όπλων περιορίζουν τη χρήση τους, εκτός από τους πιο ύπνους των πολέμων – μέχρι σήμερα δεν έχει χρησιμοποιηθεί κανένα στον πόλεμο από την καταστροφική τους πρεμιέρα τον Αύγουστο του 1945 – είναι μια ερώτηση πολιτικής πολιτικής, σχεδίασης και συνεχούς παραγωγής πυρηνικών όπλων.
