Για να δούμε το ουράνιο τόξο χρειαζόμαστε σταγονίδια νερού στην ατμόσφαιρα και ο Ήλιος πρέπει να βρίσκεται πίσω από εμάς και χαμηλά στον ορίζοντα. Το φως του Ήλιου χτυπάει τα σταγονίδια και αλλάζει κατεύθυνση με το φαινόμενο της διάθλασης.
Το φως του Ήλιου που βλέπουμε είναι λευκό, στην πραγματικότητα όμως αποτελείται από διαφορετικά μήκη κύματος τα οποία αντιστοιχούν σε διαφορετικά χρώματα. Στο ορατό φάσμα, την ακτινοβολία που μπορούν να δουν τα μάτια μας δηλαδή, το φως ξεκινάει από μωβ με το μικρότερο μήκος κύματος και καταλήγει στο κόκκινο με το μεγαλύτερο μήκος κύματος.
- Κατά τη διάθλαση, τα μήκη κύματος ξεχωρίζονται και τα χρώματα του λευκού φωτός αποκαλύπτονται μπροστά μας.
Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε πως το ουράνιο τόξο έχει επτά χρώματα. Κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε, λουλακί (μπλε-μωβ) και μωβ. Τα διαφορετικά χρώματα μπλέκονται το ένα μέσα στο άλλο και είναι δύσκολο να δούμε πού αρχίζει το ένα και που τελειώνει το άλλο. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για φάσμα με πολλούς ακόμα συνδυασμούς διπλανών χρωμάτων. Γι’ αυτό μπορούμε να διακρίνουμε ας πούμε το τιρκουάζ ανάμεσα στο μπλε και το πράσινο.
- Υπάρχουν όμως μερικά χρώματα τα οποία δεν εμφανίζονται καθόλου. Για παράδειγμα, δε βλέπουμε καθόλου το καφέ. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Τα χρώματα που βλέπουμε στο ουράνιο τόξο είναι η μίξη διπλανών χρωμάτων στο φάσμα. Το καφέ είναι μίξη κόκκινου και πράσινου ή κίτρινου και μωβ ή μπλε και πορτοκαλί, αλλά τα φάσματά τους δεν είναι δίπλα το ένα στο άλλο και έτσι δεν μπορούν να αναμιχθούν για να εμφανίσουν το καφέ χρώμα.
Ισχύει το ίδιο λοιπόν για το μαύρο; Όχι. Το μαύρο δεν υπάρχει στο φάσμα του φωτός. Είναι στην πραγματικότητα η απουσία φωτός, αυτό που βλέπουμε όταν δεν υπάρχει φως. Και το λευκό είναι στην πραγματικότητα όλα τα χρώματα μαζί.
Το γκρι τώρα, είναι συνδυασμός του μαύρου και του λευκού. Εφόσον λοιπόν δεν μπορούμε να δούμε το μαύρο και το λευκό στο ουράνιο τόξο, δεν μπορούμε να δούμε και τα χρώματα που προκύπτουν από το συνδυασμό των δύο.
